मुलांचा सर्वागीण विकास घडविण्यासाठी आनंददायी, शिस्तबद्ध आणि भयमुक्त अशा वातावरणात दिलेले ज्ञान म्हणजे शिक्षण. बालमनावर या गोष्टीचा निश्‍चितच परिणाम जाणवतो. शाळेमध्ये येत असताना त्यास हवीहवीशी वाटणारी शाळा, शिक्षक व त्यांचे सवंगडी अर्थात वर्गातील विद्यार्थी , दैनंदिन कामकाज करतेवेळी असणारी प्रसन्नता हे विद्याथी यशाचे गमक आहे. मुलाला सुसंस्कारीत करणे आणि त्यातून उद्याचा सुजान नागरिक घडविणे यात शाळेची महत्त्वाची भूमिका हे खरे ! मुलांच्या जडण घडणीच्या या प्रवासात मुलाला लागेल तिथे मदतीचा हात देणं आणि सर्वांत महत्त्वाचं म्हणजे सजग राहणं यात सर्वांचाच मोलाचा वाटा असावा असे मला वाटते. | विदयार्थी--पालक--शिक्षक या त्रिकोणावस्थेकडे पाहिल्यावर मूलत: प्रथम प्राधान्य निश्‍चितच विद्यार्थ्यास देणे आवश्यक वाटते. प्रत्येक मूल हे स्वतंत्र विचाराचे असते इतरांच्या मुलाप्रमाणे,पालकांच्या तीव्र इच्छेप्रमाणे, शिक्षकांच्या इच्छेखातर त्याने काय व्हावे यापेक्षाही त्याला काय करावयाचे आहे,त्याच्या अंगी असणा-या सुप्त गुणांचा विकास करणं हे ध्येय पालक शिक्षकांनी अगोदर विचारात घेणे आवश्यक वाटते भारतीय संस्कृती ही बुदि्धिप्रधान संस्कृती आहे; परंतु केवळ बुद्धिच नाहीतर क हाक येथे ऐकली जाईल. निर्मळ बुदिध व निर्मळ हृदय ही वस्तूत: एकरूपच आहेत: बुद्धीत ओलावा असतो.